دفترِ خیالم

باز من و دفتر عاشقانه‌ی خیالم
باز من و چهره‌ی دلبر تو در ذهنم
رو به دریا باشم یاد چشمان تو افتم
در بیابان باشم سراب قامت تو را بینم
اینک این بنده‌ی مجنون در خیال است
گر خواهی می‌توانی همسفر خیالاتش شوی
نشسته بر ماسه و زمزمه‌ی شعر بر لبانم
نشسته بر خواب و در خیالم
تو را دیدم که در آبی و شنا می‌کنی
با این دل دلبری ها می‌کنی
می‌خندم به کردار مستانه ز عشق تو
می‌خندم و حس می‌کنم خوش اقبال ترینم
قه قه های من تا به فلک رسیده ست
زمزمه های تو به ملک رسیده ست
خورشید نگاهمان می‌کند به رویمان لبخند می‌زند
دریا به روی ما آغوش گشوده است
مهمان موج ها و پرستو های عاشق شده‌ایم
من و تو غرق دریای نگاه هم شده‌ایم
#حانیه_رمضان

قطره اشکی

قطره اشکی غلتید
چه کسی می دانست
به کجا خواهد رفت؟
به کجا خواهد ریخت؟
به کدام رود ملال؟
از کدام خاطره خواهد گذشت؟
در مسیرش آیا
هست دستی که
کشد، دستمالی؟
و کند جادویی؟
شوری را شیرین
اشک ها را لبخند
به همین زیبایی!
کاش می شد این اشک
بشود شربت شیرینِ خنک
و گوارا بکند جانم را
به همین شیرینی!
کاش می شد این اشک
بشود، چون ای کاش
و محالی بشود بر دل غم دیده ی ما
به همین آسانی!

#فاطمه_دهقان

مثلِ یک مجنون

من از یارم همان بس که بسی یک شعر بر من گفت
وگرنه من چه خواهم جان، چرا خواهم بخارا را؟!

مرا بس هست، چون این‌جا کسی عشق مرا دارد
به تو گویم که برپاخیز و غوغایی کن ای یارا

از این دنیای فانی‌ها چرا چیزی بخواهم من؟!
نفس هست و بسی قطره بنوشیم ما ز دریا را

اگر در جوی آبستر، کمی آرامشی باشد
همان از مال من کافی، بُوَد از من دو دنیا را

نه من خواهم یکی باران وَ نه باران مرا خواهد
همین که در برم هستی، بسی عالی دلاراما

مگر من گفتمت تا تو دلت را دست من دادی
که این گونه سخن گویی، ببردی دل به یغما را

زنی که عاشقی هیچ است، دگر آدم نباشد او
ولیکن عاشقی بی تو، مثال بی‌هوایی را

خوشا آن گل که در پیشت، نفس هی تازه می‌کرده
تو یک گل در کنار من، گلستانی‌‌ست زیبا را

اگر تو یوسفم باشی، در این مرداب آدم‌ها
بسان رود خواهم شد، تو حل کن این معما را

بیا تا با دو دست خود، بسازیم یک جهان رنگین
اگر حوضی در این باشد، کنم من زندگی ‌برپا

غزل گفتم جواب تو، که شاید زود بر آیی
که شاید مثل یک مجنون، شوم بِه عشق لیلا را

#فاطمه‌نصیری

آخرین یلدای این قرن هم به پایان رسیده و پاییز، با بار و بندیلی به کول، خیره‌ی دروازه‌ی آذین بسته‌ی سال می‌شود.
زمستان، شاداب و پر انرژی، پشت دروازه‌ها نشسته و رخت سفید عروسش را پهن کرده است؛ این بار نوبت اوست تا تاج بر سر گذارد و فرمانروایی کند ماه‌های‌اش را.
آذر، ته تغاریِ کودک، عجیب بهانه گیر شده است و پا بر زمین خالی از برگ می‌کشد؛ دلش نمی‌خواهد از این گلستانِ بی گل بِرون برود.
وقت تمام شده و کودکان پاییز، آخرین قطرات اشکشان را بر سر گلزار خشکیده می‌چکانند و از زمستان طلب وقت می‌کنند.
فقط یک دقیقه! یک دقیقه بیشتر بمانند و به این سال سوت و کور نگاه کنند.
مگر چه از سر زمستان کم می‌شود؟ پاییز که می‌رود، چه یک دقیقه این‌ور، چه یک دقیقه آن‌ور.
رفتنش آسان نیست؛ برگشتنش یک قرن را طی می‌کند.
طبیعی‌ ایست که دلش آرام نگیرد و نتواند دل بکند!
با یک دقیقه که چله نشین نمی‌شود، می‌شود؟ فقط چله می‌اندازد و گریان می‌رود.
رفتنش رفتنی بود بهار!
خنده‌اش نقش و نگار بود تابستان!
سفیدی‌اش زبان زد خاص و عام بود زمستان!
ولیکن دقیقه‌ای از التماسش، یلدایی بود پاییز!

#یلداتون_مبارک
#نسترن_قره‌داغی

شب یلدا، شبِ عشقِ دلِ عاشق
شب مستان، شبِ دلبرده‌ی سارق
همه مجنون، همه بی دل
همه دیوانه‌یِ عاقل
و غروبِ دلِ غافل
قسمِ دل به نگاهِ دلِ حافظ
به خدایِ دلِ حافظ
و بیانِ دلِ حافظ
منِ دیوانه‌یِ بی دل
همه شب، فال تو گیرم
خبر از حال تو گیرم
که تویی یارِ دلِ جاهلِ بی دل
به خداوند بگویم، که نگاهی به نگاهم
و صدایی به صدایم برساند
شبِ شاعر، همه عشق است و همه حالِ هیاهو
شب یلدایِ نگاهت، همه شعر است و همه آن گلِ شب بو
و صدایت، که توافِ دلِ با مهر و قرین است به باغی، که چراغی به غزل هایِ تو باشد

#حانیه_رمضان

با ویراستاری آقای مهدی احمدزاده